Vrijdagmiddag 4 januari vertrokken 14 dames van HIC MC1 en 7 begeleiders naar Bremen om aan een sterk bezet Duits zaalhockey toernooi deel te nemen. Met gastspeelsters Caithlin en Katie, maar zonder de zieke speelsters Femke en Lieve reisden we af onder  de bezielende leiding van tourmanager Graeme Goldsworthy. Helaas moest ook trainer Menno van der Veen op het laatste moment door ziekte afhaken, terwijl hij zich zo had voorgenomen lekker 220 te rijden op de Duitse autobahn in de auto van Pappie!

 

Inmiddels is het reisgezelschap al behoorlijk ervaren in touren; België, Engeland, Noord-Ierland werden al eerder aangedaan. Het gemak waarmee de dames de kamerindeling maakten en incheckten in de Bremense Jugendherberge was verbluffend.

 

Nadat eerst kennis was gemaakt met het gebouw en de vriendelijke receptioniste, bleken ook Buurman & Buurman ingecheckt te hebben als leden van hockeyploeg Alecto. Uiteraard maakten gelegenheidscoach Ewoud en teammanager Barbera van de gelegenheid gebruik om een volledige briefing van onze toekomstige tegenstanders te krijgen. Dat deze niet mals waren, wisten we al maar dat de kampioen van Duitsland aanwezig was (Leverkusen) en vice-kampioen (München) maakte de uitdaging nog wat groter. De mytische verhalen over de fysieke kracht van onze tegenstander werden nog wat uitgediept, waarna we wat ongerust en ongemakkelijk de stad ingingen om krachten op te doen voor deze bijzondere quest.

We zijn er nooit helemaal achter gekomen hoe je nu precies een kaartje koopt in een Duitse tram, maar het feit was dat degene in charge nog steeds op knoppen stond te drukken toen de tourmanager de onverbiddelijke woorden "food is here" uitsprak. Het liefelijke restaurant (buffet) werd vervolgens adequaat geplunderd en hoewel de eigenaar verwoede pogingen deed ons te laten vertrekken door de temperatuur op 32 te zetten, was alles op tijd schoon op.

 

Vervolgens kwam Eline erachter dat ze in Duitsland was, lukte het de coach wederom niet om kaartjes in de tram te kopen en maakte de Alecto-coach ons extra onzeker door haar roze trui te showen.
Kortom, een geslaagde 1e avond.

De 1e toernooidag startte met een uitgebreid ontbijt en als u ooit met 13/14-jarigen in aanraking bent geweest, weet u dat een goede voorbereiding op z'n minst 3 volle bladen voedsel met zich meebrengt.

Uiteraard waren alle spelers getooid in een afschrikkende zwarte muts met HIC-logo en was iedereen strak in het zwarte uittenue (dank Perry) gekleed. Kortom zwart is zoooo 2013....

Het vertrek naar het lokale gymnasium was een avontuur op zich, waarbij onze tourdirector om wat tijd te winnen op een vrij cruciaal verkeersknooppunt zeker 8 verkeersregels overtrad. Gelukkig reed de achtervolgende MotorPolizist verkeerd...

De zaal was prima, met een apart inspeelzaaltje incl. radiatoren, een buffet dat de hele dag gratis hapjes serveerde (en iedere keer half leeg was als het HIC team langsliep) en een zeer snelle vloer. Het alerte Alecto was al bezig met inspelen en aangezien de tegenstander van hen nog niet was aangekomen, werd de ontstane ruimte efficiënt geclaimd door onze meiden. Dit was ook precies het moment dat we ontdekten dat zwart ook bij onze tegenstanders heel 2013 was, zodat een uitgekiend kledingvoorschrift per wedstrijd moest worden uitgevonden.

De 1e wedstrijd tegen Osternienburg bracht meteen een klassiek Duits ritueel aan het licht; teams gaan tegenover elkaar staan, lachen lief, zeggen iets in de zin van Viel Spass, rammen hun stick een paar keer op de vloer en gaan dan aan de gang. Wij verstoorden deze routine natuurlijk direct door aan te komen met een groot vaan, deze te overhandigen aan de grootste tegenstander en beleefd te zeggen dat we het zo fijn vonden zo veel mogelijk van ze te leren. Totale verwarring alom....!

Osternienburg heeft 2169 inwoners, ligt in het voormalige Oost-Duitsland en is vooral bekend geworden door een tornado die dit dorp op 11/9/2011 trof. Gelukkig kon Karin Kania  meedoen.

Het was een taaie wedstrijd, waarbij we meteen konden ervaren dat Duitsers altijd en eeuwig doorgaan. De 1-1 in de laatste seconde was een wat ongelukkig einde van een goede 1e wedstrijd waarin we bijzonder weinig weggaven.

Het toernooischema had ons verder ingedeeld in de middag, zodat we even tijd hadden buiten wat te lopen, onze tactiek te verfijnen, de lokale bakker van z'n chocola af te helpen en onze tegenstanders te bestuderen. Wat direct was opgevallen was dat de scheidsrechters veel minder (of niet) floten, het publiek en de spelers geen enkel commentaar op de leiding gaven en dat onze tegenstanders fysiek een paar maatjes verder waren. Aanpassen aan de omstandigheden was het devies en vooral snel spelen om fysieke problemen te voorkomen. De 2e wedstrijd zouden we met het zaalteam MC1 spelen, waar we de andere wedstrijden steeds met een mix van MC1 en MC12 speelden. Klipper Hamburg heeft nooit echt een kans gehad. Van de 20 minuten speeltijd was HIC 18 minuten in balbezit en was de uitslag van 4-2 een flauwe afspiegeling van de krachtsverhouding.

Anni (onze Noordierse begeleider) had inmiddels aangeboden om de warming-up te verzorgen voordat de meiden het veld opgingen, alleen had ze de coach vergeten te vertellen dat ze een hordeloop-specialiste was.
Zelden zulke verbaasde gezichten gezien toen de meiden in het inspeelzaaltje John Cleese moesten nadoen in z'n beroemde scène van het "ministry of silly walks".

De laatste wedstrijd van de dag was tegen de op papier zwakste tegenstander uit Berlijn. Een degelijke 5-1 overwinning zonder veel poespas betekende het einde van een geslaagde 1e dag, waarbij het iedereen duidelijk was geworden dat we de sterkste tegenstanders nog zouden ontmoeten.

Het diner vond plaats in het clubhuis van de Bremer Hockey Verein; een gelegenheid waar ons soort mensen tennist, golft of hockeyt. Het sprak dus voor zich dat we hier niet gedoucht en in trainingspak een bolootje gingen eten op het prachtige tafellinnen met daarin de initialen van de club geborduurd. Ach ja, dat ze je dan vervolgens 1,5 uur laten wachten is dan weer die typische Duitse humor....
De avond stond verder in het teken van gezang, sterke verhalen, Graeme's path to world domination, Joan's parking awards en een deur die plotseling de andere kant openging?! Kortom, nieuwe tours zijn in de maak en het begeleidingsteam wordt verder uitgebreid.

De zondag was de dag van de waarheid en iedereen wist dat. Captain Sophie had met harde hand er voor gezorgd dat de troepen om 23.00 in bed lagen, dat Alecto hun eigen coach ging pesten en dat een passend Duits dankwoord klaarlag met veel Toll, Aalooh und Danke. Super!
Om de spanning er wat af te halen -en de inmiddels wat lege tourpot te spekken- werd de inmiddels beroemde fines committee gesommeerd de individuele rekeningen op te maken. Altijd fijn als er dan nog iemand halverwege de speech de ontbijtzaal binnenwandelt. De meest bizarre fine hadden onze Noordierse vrienden te pakken voor "being too nice" en Jan-Willem voor "jeopardising the environment" door terug te rijden om z'n paspoort te halen.

Goed een 2e dag dus, in de eigen hockeyhal van Bremen. Eigenlijk een waar paradijs voor de echte zaalhockeyliefhebber met een blauwe ondervloer en alleen maar zaalhockeylijnen. Verder een elektronisch scorebord, een jurybalkon, tv-camera's en volgens enkele meiden uit het team een duiktoren..
Een omgeving met tribunes dicht op het veld en met de laatste poulewedstrijd tegen Bremen wisten we dat dat het in de hal zou gaan spoken.

Na in het chique restaurant de teambespreking te hebben gehad en de warming up buiten op het kunstgras onder leiding van Anni te hebben overleefd, stond tegenstander Jahn Oelde op de lijst. Stug, groot, snel en vooral heel degelijk. Binnen 30 seconden was het 1-0 en binnen 5 minuten 2-0, waarna vrij gemakkelijk de pot werd uitgetikt. Balbezit, zuivere passing en tempo bleken onze mantra's wederom te zijn.

Om de finale te halen was er nog 1 punt nodig uitgerekend tegen Bremen zelf. Uiteraard waren er de zenuwen en was de beslissing van de coach om 3 meer ervaren speelsters op de tribune te laten omstreden.
De strijdwijze van de thuisploeg was duidelijk; hard en vol erin! En wat hadden we het moeilijk. Wat was het moeilijk om met die druk, dat lawaai en die fysieke kracht van hun press om te gaan. En wat was het mooi om te zien hoe onze ervaren spelers de wedstrijd draaiden en de strijd meter voor meter naar het doel van Bremen  brachten. En dat onze jongere spelers vervolgens de duels op z'n Duits aangingen en bleven bijten.
Toch kwamen we nog op een 1-0 achterstand via een schitterende backhand-lob over de keeper in de rechter bovenhaak. Kanna maakte echter spijkerhard gelijk uit een strafcorner en niet veel later kwam Eline voor haar man en maakte 2-1.
Bremen bleef druk zetten en kwam niet veel verder dan een schot op de paal. Stug verdedigend, laag zittend en loerend op de counter probeerden we de definitieve goal te maken, maar de keeper van Bremen was erg goed.
Uiteindelijk liep het goed af en werd Bremen in eigen huis verslagen. Echt een blijvende ervaring en zeker een van die wedstrijden die je niet snel meer vergeet.

De tourmanager had inmiddels de auto gestart om de Noordierse dames naar Schiphol te brengen en dolblij namen we afscheid van hen. Op het hoogtepunt afscheid nemen in optima forma. Graeme kwam er onderweg achter dat je met een topbox geen 180 moet rijden, maar de vrachtwagenchaufeur die deze in z'n cabine kreeg bleef verder heel vriendelijk.

En dan de finale. Volle bak, veel kabaal en.... tegen Bayer Leverkusen, de regerende Duitse landskampioen. Hoe gaaf wil je het het hebben? De wedstrijdbespreking ging over geduld, rust, simpele dingen goed doen en zuivere passing. De warming-up was kort en goed. Onze tegenstanders waren huge, maar niet heel dynamisch. Het zag er fantastisch uit; even wennen aan een nieuwe press, de Duitsers laten zien dat wij de bal graag willen hebben en vervolgens versnellen. Ballet vs tanks. Inside passes, reverses, blinde passes, schijnpasses, Bayern Leverkusen had geen schijn van kans. Zelden zo'n machtsvertoon gezien in een wedstrijd waar het om een hoofdprijs ging en Leverkusen was zichtbaar aangeslagen. Een hattrick van Odilia was het toefje slagroom op de toch al zoete overwinning.

De huldiging en terugweg gingen in een roes. Blij, maar ook wel een beetje onwerkelijk. Zijn we nu heel goed? Alleen als we heel hard werken, superagressief zijn, elkaar aanmoedigen en zuiverheid in ons spel hebben dan stijgen we boven onszelf uit. Voldoen we niet aan een van deze voorwaarden dan hebben we het gewoon moeilijk tegen elke willekeurige tegenstander.

Het was een genot met jullie op pad te gaan en ik wil de hele begeleiding enorm bedanken voor hun inspanningen en tijd. Op naar successen in Nederland!

 

Auf wiedersehen!
Coach Ewoud