Heren Overgangsklasse A: HIC-Nijmegen 1-3.

ALS wij –van Heren1HIC- gewoon verder wel alles winnen –achtereenvolgens tegen HDM thuis en HBS uit- en als Almere zijn sportieve plicht blijft doen… worden we toch nog tweede in die alleraardigste voorcompetitie.

 

Maar eerst en vooral: wat schrokken we ons kapot, toen 1 minuut voor het einde van onze reeds verloren thuiswedstrijd tegen Nijmegen onze vriend Caspar Phijffer binnen de 23 meter grof ten val werd gebracht en schreeuwend van de pijn op de grond bleef liggen. Een gebroken vinger die niet direct in het Academisch Ziekenhuis van de Vrije Universiteit Amsterdam gezet kon worden, maar waaraan begin deze week geopereerd wordt. Vooruitzicht: een pin in de vinger, minstens vijf weken geen hockey. Godver, wat waardeloos. Veel sterkte, jongen. Je hebt in de eerste acht wedstrijden ruimschoots bewezen een echte aanwinst te zijn voor het team!

 

Laat in de middag bezocht ik Caspar nog even in de Eerste Hulp van het VU-ziekenhuis. Zwaar onder de pijnstillers monoloogde hij zich daar alweer een weg omhoog in z’n mentale gesteldheid. Lachen jongen: jij daar, met je broer Koen en je vader Nol. Vrolijk stelletje levenskunstenaars.

 

Vreemd, onbegrijpelijk eigenlijk, dat de strafcorner die Caspar meekreeg niet meer genomen werd. Al was het alleen maar voor zijn genoegdoening geweest!!? Het zal je toch niet gebeuren dat je op 1 doelpunt doelsaldoverschil de mist in gaat.

 

En verder. Tja, Almere blijft winnen en de andere ploegen morsen met punten. HIC verloor in een wedstrijd met twee volkomen verschillende gezichten met 1-3 (0-2 bij rust), HDM speelde gelijk (+1 punt) en HBS verloor (net als wij: zéro points).

 

Hoe verbijsterend om te zien hoe HIC het bal opende. Afwachtend, verkrampt, niet balvast en het gros van de directe duels verliezend op het te droge (was het water echt op, hoe is dat nou mogelijk?!?!) en stuiterende veld. Hinkend op twee gedachten: we willen én aanvallen én ‘controleren’ en onze kansen afwachten. Het gevolg: stagnatie door zelf-sabotage. Het ultieme bewijs: de metamorfose direct na de rust, met een 0-2 achterstand. Toen werd eindelijk de voet van de rem geschopt, toen overspeelden we (jullie) Nijmegen, toen werd het al erg snel 1-2 en toen leek het nog slechts een kwestie van tijd voordat de Nijmegenaren compleet zouden instorten. Ik zag Remco Bleeker een aantal rushes over rechts maken en genoot van zijn excellente technische hockey. Mooi, Remco, beheerst en slim en functioneel mooi.

 

Maar helaas, hen helemáál overlopen lukte niet, onder meer door hun goede keeperswerk én hun prima teamprestatie. Uit een late dubbele strafcorner scoorden zij zelfs hun 1-3 en die klap kwam HIC niet meer te boven.

 

Volgende week thuis tegen HDM, daarna alweer de laatste wedstrijd van deze voorcompetitie: uit tegen HBS. Zullen ook wij onze sportieve plicht gewoon maar doen: zes punten halen en trots kunnen zijn op onszelf. DOEN, doe er alles aan, vrienden!

 

Rob Smelt

 

P.S. Grote dank aan Jacqueline, moeder van Olivier Helle, voor de fijne brunch in Ouderkerk.

 

Dat droge stuiterveld was echt een enorm nadeel voor snel en secuur aanvalswerk!