Ik weet het nu al… (uit mijn duim gezogen verhaaltje over de kleedkamerspeech van de hooggeachte Peter Jonker, coach van Amersfoort)

 

Aan het woord is Peter Jonker, coach van Amersfoort Heren 1, een prachtmens en een mooie bespeler van zijn Amersfoortse boys. Peter is wereldkampioen ‘gewoon heel gewoon doen’ en hij houdt ervan om zijn verhalen zacht sprekend te starten om van daaruit langzaam maar zeker een grote woede op te bouwen van het type: rustige razernij.

 

Ik ben erg op hem gesteld en bewonder zijn coach-kwaliteiten. Peter vertelt dan om te beginnen iets, en dan nog iets en dan nog veel meer over die jongens uit Amsterdam, die alles gewoon vinden en niets genoeg. Over die mannetjes in het oranje en wit en zwart, die best iets met die bal en die stick kunnen, maar diep in hun ‘wezen’ niet helemaal in orde zijn: verwend, Amsterdammers, zich superieur wanend, zonder het echt te zijn.

 

Dan gaat hij een versnellinkje hoger en begint hij uit naam van dat jezuïetenclubje zijn eigen mannen te beledigen. Dat er door die Amsterdamse knapen echt zwaar op ze wordt neergekeken. Dat hij gehoord heeft dat er weddenschappen zijn afgesloten over de hoogte van hun overwinning op zijn team. “Op jullie, op jou, ja!!!” Dat er gewoon geen einde komt aan de lachers in de HIC-kleedkamer, als het gesprek over Amersfoort gaat. Dat die mannen als wedstrijdvoorbereiding de hele nacht onder de bierkraan hebben gelegen. Dat ze er geen moment rekening mee houden dat Amersfoort ook maar één enkel punt gaat halen tegen HIC.

 

… en dan arriveert deze verdomd leuke Peter in zijn zo fijn aanvoelende ‘flow’. Dan wordt er door hem verteld hoe Amersfoort deze Amsterdamse naarlingen één voor één en allemaal samen zal afschminken en afstraffen. Hoe en waar en wanneer “we die gasten pijn gaan doen en helemaal kapot gaan spelen” en hoe we zullen voorkomen dat ze ook maar één vuistje kunnen maken…

 

Dat we voor eens en voor altijd een einde zullen maken aan die misplaatste arrogantie van die breekbare Amsterdamse en Amstelveense jongetjes.

 

Dan is hij klaar. Hij rond af, vertelt zijn spelers om dicht bij elkaar te spelen, de tegenstander overal op te jagen en de wedstrijd liefst oerlelijk te maken. Om uiteindelijk te winnen, de punten in Amersfoort te houden en die Amsterdammertjes met lege handen weer naar huis te sturen. Ja, ik deel deze wetenschap bewust al voor de wedstrijd met ‘mijn’ heren van HIC. Weten dat dit het verhaal is dat over jou en je maten wordt verteld door die sluwe oude vos, die Peter Jonker, zou mij persoonlijk als HIC-er gefocust woedend kunnen krijgen.

 

Afrekenen in Amersfoort met Amersfoort, vrinden.