Heren Overgangsklasse A: HDM–HIC 2–1.

Een keispannende fijne wedstrijd in de Overgangsklasse A: De Haagse heren van HDM tegen die van HIC, die laatstgenoemden helaas alleen op video niet verloren: 2 - 1.

 

Onweerlegbaar echt winnen of in het echt verliezen of gelijkspelen doe je alleen op het wedstrijdformulier. En zelfs keihard gelijk hebben –en van de scheidsrechters twee wedstrijden achter elkaar in het nagesprek en met de videobeelden erbij ook nog eens gelijk krijgen- levert helemaal niets, nul en noppes: nada op.

 

De teleurstelling is des te groter, omdat HIC al in de eerste minuut van de wedstrijd tot twee maal toe op een 0 – 1 (of zelfs 0 – 2) voorsprong had kunnen staan. Onze startende puntman ging echter niet op z’n buik en de kansen vervlogen.

 

Er werd keihard gewerkt door beide teams, die begrepen dat dit mogelijk een sleutelwedstrijd was in deze eerste poulefase. HDM maakte het surplus aan HIC talent goed met een hechte teamprestatie. Niets moois aan, maar degelijk, ja dat dan weer wel.

 

De voorbereiding was ruimschoots goed genoeg. Er was concentratie. Tijdens de teambespreking werden er goede dingen gezegd door de spelers, Joris Eshuis voorop. De groepsomhelzing voor we het veld opgingen was hecht en vastberaden. Ja, iedereen was gefocust. We hadden er zin in om hier te vlammen!

 

De eerste drie, vier minuten was alleen HIC aan de bal. En die vroege dominantie hield al met al zo’n kwartier aan. Toen kwam HDM terug en werden ook de Hagenaars gevaarlijk. De thuisploeg scoorde uit een strafcornervariant en de onrust kroop bij de HIC-ers onder hun huid. Het bekende effect: te veel spelers die te lang aan de bal waren, hoogst persoonlijk het verschil wilden maken, zich vast liepen, balverlies leden. De draad even kwijt. Ritme dat stokt. En met die kleine achterstand de kleedkamer in.

 

Na de rust ging het tempo nog verder omhoog en werd HDM met de rug tegen de muur gezet. Onze aanvallers vervulden hun verdedigende taken met verve, de ruimte over de rechterkant werd met name door Olivier Helle uitstekend benut. En zo werd er keer op keer op keer tot aan de achterlijn doorgespeeld en teruggelegd, voorgezet en... en niet gescoord. Dat gebeurde uiteindelijk wel uit de rebound van een strafcorner: 1 – 1. En de veldverhoudingen waren overduidelijk in het voordeel van HIC.

 

Uitval van HDM, de begenadigde keeper Nadiem der Weduwen is op tijd zijn doel uit – tot op de rand van de cirkel-, een HDM-speler schermt de bal af, kegelt met zijn achterwerk de HIC keeper om, laat zichzelf met veel misbaar vallen en wordt voor die act beloond met een strafbal: 2 – 1 met nog drie minuten te spelen.

 

De nieuwe achterstand wordt niet meer ingehaald, ook al scheelde dat meer dan eens slechts millimeters en was het tot de laatste seconde van de wedstrijd extreem spannend. Heerlijke vechtwedstrijd, geen superieur hockey, de slimste ploeg die wint. En het nakaarten kon weer beginnen.

 

Leren? Ja natuurlijk: LEREN!!! Maar wel snel, graag, jongens. Nog dwingender spelen, storen, sleuren. Je niet laten (af)leiden door woede en teleurstelling. Blijf alsjeblieft kiezen voor jullie ‘love of the game’ en dan zie ik jullie nog erg mooie resultaten halen.

 

Rob Smelt