Deze en dergelijke verslagkoppen van de hockeywedstrijd tussen Nijmegen en HIC Heren 1 vechten om voorrang in mijn soms overvolle hoofd. Rijk gevuld met wat er toch allemaal gebeurt in en om en met het Heren 1 hockeyteam van HIC.

Maar allereerst dit: dank aan Erik Weehuizen voor het beschikbaar stellen van een 9-persoons mini-bus, waarmee het vervoersprobleem van onze erg jonge groep hockeyers in één keer werd opgelost. Het mooie aan zo’n intiem ruimtewonder is, dat je er ruim in zit en dat er ruimte te over is voor een vrolijke gezamenlijke voorbereiding.

 

We reisden ermee van Amsterdam, via HIC naar Nijmegen en maakten onderweg al allerlei weersgesteldheden mee. Van zonovergoten tot slagregenzwart. En alles daar tussenin.

Tijdens onze tussenstop bij HIC, voor hesjes, ballen, sticks en nog twaalf andere onmisbare dingen en dingetjes haalde ik nog even twee dubbelwandige bekertjes koffie voor de driver en co-driver. Die vielen direct door de koffiebekergaten en moesten dus ‘in de hand’ genuttigd worden.

 

Vanaf ons eerdere vertrek van het Stadionplein zochten wij naar de goede en ongestoorde ontvangst van Langs de Lijn op Radio 1, voor het directe verslag van psv-Ajax. Ondoenlijk! Hoe is het toch mogelijk dat ons land gewoon niet in staat is om het omvallen van één radiozendmast in één of twee dagen compleet op te lossen. Waar zit ons nationale vernuft toch? Wat is er belangrijker dan herstel van deze vitale radiolink? En hoe kan het zijn dat een bijna failliete provincieclub zó veel miljoenen mag uitgeven voor prachtvoetballers als Dries Mertens, Strootman en Matavz???!

 

Ongeveer een kwartier voor onze aankomst in Nijmegen kreeg ik een telefoontje van coach Schlingemann, die met vertraging uit Italië was aangekomen op Schiphol en die laagvliegend probeerde om nog net op tijd te komen… In de startopstelling, die ik maar hardop na-papegaaide zodat de aanwezige spelers begrepen wat er van hen verwacht werd, zaten tot mijn verbazing eigenlijk geen verrassingen. Mijn opmerking, dat bij de eventuele afwezigheid van de coaches –de assistent-coach en Mr. HIC Bas Bröring zat op een motorfiets in het noodweer- de driver en co-driver van onze 9-seater als doorgewinterde hupcoaches wel de honneurs op de bank zouden waarnemen, viel niet echt in goede aarde. Jaaaa, er was sprake van een goede wedstrijdspanning.

Op Nijmegen aangekomen bleek dat de kleedkamers van deze qua ledental top-10 Nederlandse hockeyfeestclub tijdens een spetterend Fest de voorgaande nacht door overvloedige regenval onder water gelopen waren. Het stonk er godsliederlijk, daar was geen beginnen aan. Zowel de gemiddeld langere en potiger kerels van het thuisspelende team als hun gasten van HIC moesten zich om die reden na elkaar in één en dezelfde Bestuurskamer omkleden. En van douchen na de wedstrijd kon helaas geen sprake zijn. Alle kleding moest mee in de tas het veld op. Over afleiders gesproken.

 

Gelukkig waren beide HIC-coaches nog wel op tijd op Nijmegen en kon de wedstrijdbespreking in alle rust vijf minuten voor de aanvang van de wedstrijd OP het veld worden gehouden (beeld: alle spelers in een ‘bear hug’ om hun coaches heen). Ze waren er klaar voor.

 

HIC startte degelijk en ving de eerste razernij van het thuisteam gemakkelijk op. Daarna domineerde HIC de eerste helft, met een ontketende Kevin Jochems in een hoofdrol en met midden-midden Louis Swart en laatste man Ernst Rost Onnes als bakens van gedrevenheid én rust tegelijk. Bijzonder!

Dat duurde tot het moment waarop de scheidsrechters vonden dat zij onvoldoende aandacht kregen. Achter elkaar werden er met veel scheidsrechterlijk machtsvertoon twee spelers van HIC en een speler van Nijmegen met gele kaarten naar de strafbank verwezen. Aan beide zijden van het veld werd er voortdurend ‘opgeteld’ gefloten. Zo kon je al van verre zien aankomen dat er uiteindelijk een strafcorner zou worden gegeven en dat gebeurde ook. Zienderogen raakten wij zo het initiatief kwijt. En op die manier kwam Nijmegen ‘als vanzelf’ aan zijn 1-0 voorsprong en gingen we de rust in.

 

HIC vermande zich en sloeg terug. In een geladen atmosfeer kreeg ook Willem Smelt zijn speeltijd. Opnieuw bewees hij zijn waarde door met een slimme ‘weglopende tip’ onhoudbaar te scoren. Daarna was het de beurt aan de hard werkende Erik Hoetink, die een strafcorner aangaf én benutte. Got the picture? 2-1 voorsprong met nog negen minuten te spelen. Nijmegen richtte zich op, samen met het thuispubliek dat duwde en duwde tot ze in de laatste minuut hun strafcorner kregen en onreglementair scoorden. Tot nog uren na de wedstrijd is er nagepraat over deze moeder aller scheidsrechtersfouten, die helaas ook nog eens gepaard ging met een ongepast machtsbeluste opstelling van fluitisten.

 

Zo werd het 2-2 en verloor HIC twee extra winstpunten.

 

Mijn respect van de week gaat uit naar mijn zoon nr1. Daan Smelt, die speelde met een zeer pijnlijke teennagel. Bij een tussentijds gestaakte ingreep bij de huisarts –dit moest toch maar iemand anders doen- overkwam hem een ‘freak accident’ waardoor ook de hiel van dezelfde voet nog eens diep open lag. Ingepakt en opgelapt speelde Daan zo’n 65 minuten nagenoeg foutloos op het linker middenveld en dat vind ik bewonderenswaardig.

 

Dank voor het vele HIC-publiek in Nijmegen: het voltallige en o zo leuke HIC Dames 1 en hun vakkundige begeleiders; veurzitter Jaap en penningmeester Onno; de ouders van Marinje Phijffer en de bijna complete familie Phijffer die voor één keer in hun leven niet voor Nijmegen waren, maar voor hun neven Koen en Caspar; de spelersouders; Tieke, manager Frans Greve’s vrolijke echtgenote; de net ontgroende maar nog niet topfitte jonkies van HIC 1.

 

Aanstaande zondag HDM - HIC uit. Ik heb er nu alweer zin in.

 

Rob Smelt, smelten.nl

 

P.S. het noemen van de namen van mijn HIC-zonen Willem en Daan is niet gestoeld op misplaatste borstklopperij. Integendeel, ik schrijf al jaren dit soort verhalen en noem hun namen, instelling en prestaties eigenlijk veel te weinig.